wzruszenia,przemyślenia

Stoję przed domem,jest Zima ale nie czuję zimna.Patrzę się na dom....na górze pali się światło.Dostrzegam krzątającego się dziadka.Z racji,że w domu nie ma już nic,żadnych mebli,ani zasłon w oknach, widzę go bardzo wyraźnie.Jest w białych gatkach i ibałej koszulce-w tym samym w czym latem chodził spać.Przypomina mi się,że on już nie żyje ale tym razem nie odpuszczam-czekaj nie uciekaj mi tym razem.Wołam go "dziadek!Dziadek" i mocno macham do niego.Odmachuje mi ale jest czymś zajęty,nie patrzy w moją stronę..i tak sobie machamy do siebie.

W końcu się obudziłam....nie ma dnia żebym nie myślała o swoim dziadku,nie ma dnia żebym nie czuła żalu,że umarł....za to wierzę głęboko,że jest tu z nami i wszystko widzi...i pewnie tak jak mi-nie wszystko mu się podoba.

Zrywam się z łóżka ,ubieram się i idę do sklepu....pełna nadzieji,że to będzie dobry dzień.Ola ma z rana zbiórkę,więc kupuję jej świeżą bułkę i pastę jajeczną na snioadanie-to jej ulubione jedzenie..na obiad będzie ryż z jabłkiem i cynamonem-Ola to też uwielbia ...No i Adrian....wczoraj się przeziębił więc trzeba kupić mleko,cytrynę...maliny mamy w domu.Staram się myśleć o wszystkich,mąz idzie dziś do pracy więc jemu kupuję także slodkie bułeczki i zrobię jakiś pyszny obiad do pracy....wracam z pełną siatą zakupów,nogi się pode mną uginają.Wchodzę do tego szarego bloku,wlokę się do windy i jadę na te szóste piętro. Wszyscy jeszcze śpią z wyjątkiem Oli.Robię jej śniadanie i popytuję o dziadka:czy czasem jej się śni,czy o nim myśli,czy go wspomina.Opowiadam jej o swoim śnie ...i czuję jak łzy same napływają mi do oczu...z ogromnej tęsknoty.Jestem przekonana,że Ola też tęskni tak za dziadkiem bo przecież ona znała go tak dobrze jak ja i też jak ja mieszkała z nim 9 lat w tym samym domu.Jednak nie tęskni,nie myśli,nie wspomina.....macha reką i mowi,że ona nie myśli o dziadku a sny ma raczej o bohaterachz serialu,który oglądała na Netlifixie ............Zjada bułkę i mówi o jakiejś koleżance z klasy,że durna,że lizus z niej ...że głupia ta cała Maryśka....Przerywam jej w końcu i mówię,że to brzydko być zazdrosnym o kogoś bo o Marysię jest zazdrosna od zawsze.Zaczyna robić do mnie krzywe miny i mówię,że to tez jest niefajne...tylko po co ja to wszystko mówię....zaraz dzwoni moja siostra i mówi jej,że idą na basen...nie pytając mnie o zdanie....bo po co...?

Pije kawę i czekam aż Ola w końcu pojedzie do cioci,która nigdy nie pyta o moje drugie dziecko,czekam aż mąż pojedzie do pracy i wtedy będę mogła w końcu sobie popłakać....z zalu i tęsknoty za moim dziadkiem.Tak dobrze było go widzieć...we śnie..........

waże 85 kg ...schudłam ze 105 kg.Do tej pory sama dieta.Od dziś także siłownia.Co chciałam Wam dziś napisać??? Że trzeba o sobie pamiętać...do tej pory chowałam się za czarnymi ubraniami,wielkimi kapturami...nic sobie nie kupowałam bo po co wychodzić z domu skoro i tak w nic się nie zmieszczę....Takim mysleniem dobiłam do wagi 105 kg a moja natoletnia córka przywykła,że to ona dostaje kasę na ciuszki,wyjścia z koleżankami...mi należała się co najwyżej paczka chipsów...

Dziś powiedziałam dość- ważać ponad 100 kg ciężko zmusić się do ćwiczeń ale skoro schudłam,skoro ktoś mnie wysmiewa że jestem dalej gruba to tak się wkurwiłam,że dziś byłam pierwszą osobą na siłowni.

Godzina intensywnego treningu sprawiła,że pierwszy raz w życiu zrozumiałam czym są endorfiny i co znaczy zostać samemu ze swoimi myslami....Na salę wchodziłam nieco zażenowana bo instruktorzy to młodzi,wysportowani ludzie a ja....może też młoda ale...z takim ciałem....z czym do ludzi...?

Białe getry,koszulka w której do tej pory spałam,niebały kucyk...weszłam niesmiało i ku mojemu zdziwieniu zostałam bardzo mile przyjęta.

Nikt na mnie się krzywo nie patrzył..mimo,że buty w których ćwiczyłam liczą sobie z 5 lat i wyglądają już jak szmata....

Podjęłam decyzję,że chcę czasem wyjść z domu i pobyć ze sobą,swoim ciałem i tymi pięknymi ludźmi...chcę być ich częścią.

I wtedy...do domu wróciła moja córka..nabuzowana jak wstrząśnięta coca cola ...

"Cześć mamo,załadujesz mi telefon? a jutro mogę iść z koleżankami do centrum handlowego?"

W sumie....chciałam sobie kupić buty na siłownię...no i jakieś ubrania....

"To ty na siłownie chodzisz...fajnie..o mnie to już nie pomyślałaś"

No jeszcze czego...od 13 lat znoszę jej fochy 24 na dobę i tylko daj i daj i daj....jak dam to jestem matką ze złota a jak nie dam..to lepiej zejśc jej z drogi....

A ona jeszcze chce ze mna na siłownię chodzić....o nie...tak to nie będzie.MUSZĘ po prostu muszę mieć czas tylko dla siebie bez męża,bez dzieci-godzina,dwie dziennie to naprawdę niewiele.

No to pojechałam po buty i ubrania......i już dla swojej córki nie istnieje

"nie gadam z tobą,jesteś beznadziejna..........." tak wiem....byłam dużo lepsza jak to jej zawsze dawałam kase i nie myślałam o sobie...wtedy byłam matką roku...to nic,że zaniedbaną i nieszczęśliwą..kogo to obchodzi..?

ze 105 kg obecnie ważę 92 kg !!

dieta,dieta,dieta !!!

To co nieuniknione..nadchodzi.....moja babacia w Sobotę oddaje klucze naszego rodzinnego domu..nowym właścicielom.

Byłam dziś w naszym ogrodzie..pełno w nim malin,jabłek i winogron.Patrząc na bujak widziałam na nim dziadka,który siadał na nim wieczorami i zachwycał się ciszą w ogrodzie lub widokiem ptaszków.....zerkałam na każdy kąt...w każdą stronę_czemu mnie to tak boli??

Ostatnimi dniami chodzę podminowana..wiem,że jestem nie do zniesieniaMoże to przez to,że to już 6 dzień mam okres(tak twierdzi mój mąż) ale ja uważam,że to przez ten dom.......zamknie się furtka ,ktora zawsze była dla mnie otwarta.Zniknie trawnik,po którym chodziłam latem boso,znikną owoce i warzywa,zapach trawy po jej skoszeniu i pościeli suszonej na sznurkach.Zniknie obraz dziadka chodzącego po garażu,babci piękącej ciasto w kuchni....znikną albo zatrą się moje wspomnienia z dzieciństwa......zamknie się moja furtka.

Koniec wspaniałych sąsiadów,którzy znali mnie od dziecka.Byliśmy dla siebie jak jedna rodzina......zawsze można było przyjść,pogadać,zagadać,zażartować,coś pożyczyćkomuś pomóc.....

W bloku nie znam prawie nikogo.....no może z wyjątkiem naszej sąsiadki,która czasem z nudów wpadnie do nas ze swoją córeczką....a no i te pijaki co siedzą od rana pod blokiem i chleją denaturat lub inne ścierwo....

Ale jedna z moich sąsiadek dziś słusznie zauważyła... "ty się nie martw...zobacz-jeden wyprowadzil sie za granice,drugi zmarł...tylko patrzeć jak jego żona wdowa też odejdzie....reszta..to nowi...a u tamtej rozwód w rodzinie i też obnosza się ze sprzedażą domu..."

Tak...panno M....wszystko sie zmienia w twojej krainie czarów...ludzie,którym co rano mówiłaś dzień dobry w drodze po rogaliki z piekarni albo już umarli albo zaraz odejdą...na ich miejsce wprowadzają się tacy sami ludzie jakich masz w bloku....obcy sobie.zamykają się w swoich 4 ścianach...nawet nie wiesz jak wyglądają-serio te czasy kiedy wszyscy przychodzili wieczorem na plac zabaw na ognisko....już dawno minęły.

Byłam zatem u dziadka na cmentarzu.usiadłam na ławce..zamknęłam oczy na chwilę....dłuższą chwilę.wzięłam głęboki oddech i....wyobraziłam sobie to szczęście,którego już na próżno szukać nawet w moim ogrodzie.....dziadek siedzący obok mnie na bujaku."A tu posadzę porzeczki...wolisz czarne czy czerwone...bo ja myślałem o żółtych..."

Ta myśl wiele razy kwitła w głowie dziadka.......przypominałam sobie bardzo wyraźnie ten dzień kiedy jedliśmy na tym pieprzonym bujaku czerwone porzeczki posypane cukrem.....a potem mówił,że w radiu mówili,że cukier to biała śmierć.

Otwieram oczy...nie ma bujaka ani dziadka....ani nawet tych jego porzeczek.....czemu on odszedł...czemu ?? przez tą jego śmierć babcia sprzedaje dom,który sam wybudował!!! A mógł zostać i posadzić te pieprzone porzeczki-nawet te żółte !

Załałam się łzami.

Mija 1,5 roku bez Ciebie dziadku......ciągle pamiętam i nigdy nie zapomnę....

3 Sierpnia wyszłam za mąż !!!

Dzień wcześniej spędziłam czas w domu swoich dziadków.

Dziadek już nie żyje ale babcia tak...w tym domu mieszkałam 23 lata...to mój dom rodzinny ale po śmierci dziadka..czuję się tylko ogromną pustkę...

Obudziłam się jakoś przed 5 rano.Na stole w pokoju,w którym spałam z synkiem , stał kryształowy wazon z herbacianymi różami.

Tuż obok wazonu pudełeczko z...obrączkami.

Pogoda była dokładnie taka o jakiej marzyłam....24 stopnie-nie więcej.Było ciepło,nie upalnie,nie padał deszcz.

Weszłam na fb....to pierwszy dzień,w którym ośmieliłam się wspomnieć o swoim ślubie na fb..wrzuciłam zdjęcie z podpisem_jest jeden dzień w życiu kobiety kiedy wie w co się ubierze i na zdjęciu kobietka w sukni ślubnej.

Przeciągnęłam się i poszłam do łazienki...zaraz usłyszałam głos nadętej babci

"co się tak szlajasz ? Zaraz wszystkich pobudzisz"

Strasznie"miłe" powitanie....

Bo naiwna ja miałam inne wyobrażenie podejścia swojej rodziny do mojego ślubu.Myślałam,że rano babcia podejdzie do mnie przywita buziakiem i powie coś w stylu,że fajnie,że się doczekała tego dnia albo ,że zapyta mnie czy się cieszę,że będzie dobrze....

Myślałam,że tego dnia wszyscy bedą chętni mi pomóc...tymczasem zostałam z niespełna dwuletnim synkiem sama.Ani moja siostra nie zamierzała mi pomagać ani mama ani świadkowa...nikt !!!

Zerknęłam na łóżko.Mały jeszcze spał,zatem uznałam,że to idealny moment na kąpiel.Gdy wyszłam z łazienki...w kuchni siedział już mój ojciec(z którym od lat miałam bardzo złe realcje) jednak jego choroby zmieniły go i okazał się jedną osobą skorą do pomocy. Nad ranem przyleciał do Polski.Ucieszył się na mój widok,w końcu zrobiło mi się miło gdy usłyszałam od niego"to dziś twój wielki dzień,jak tam? nerwy są" Wojtuś się już obudził,przywiozłem mu duży samochód" Potem czas już leciał jak szalony.

Śniadanie zjadłam na stojąco w biegu-kanapka z serem i jajecznica z wóch jajek do tego kawa,którą bardzo rzadko pije i zaraz telefon od kosmetyczki,że będzie szybciej.

Myślałam sobie spokojnie,ślub jest dopiero o 17 a tu już kosmetyczka,partnerka ojca poleciała do fryzjera...czy to aby nie za szybko.Nie zdążyłam dopić kawy jak już siedziałam na krześle i młoda dziewczyna malowała moją pulchną twarz.Między naszymi nogami plątał się Wojtuś.Babcia obiecała,że się nim zajmie jak będę malowana i czesana ale niestety...gorzej się poczuła i nic nikomu nie mówiąc zostawiła go i poszła na górę spać.Ojciec był ze swoją kobietą u fryzjera a ja...dostawałam szału jak mały miotał mię między rozgrzaną lokówka a naszymi nogami-o nogach już było...no tak...Opiekunka do Wojtusia napisała,że będzie dopiero mogła się nim zająć pod Kościołem....dobre sobie.....

Kiedy kosmetyczka skończyła mnie czesać i malować i mogłam spokojnie zerknąć w lusterko....pierwszy raz w życiu nie poznałam samej siebie.Wtedy też wrócił do domu mój ojciec ze swoją partnerką i na mój widok(mimo,że nigdy nie przeklinał w rozmowie ze mną) powiedział tak: WYGLĄDSZ ZAJEBIŚCIE !

Od tamtej pory było mi lżej.Ojciec dmuchał balony a ja w biegu wieszałam je na poręczy przy schodach do domu.

Nie wiem kiedy zleciał cały ten czas......poczułam tylko głód.Zerknęłam na zegarek a to już była 15nasta !!!

Na stole leżały kawałki pieczonego boczku.Ojciec zagryzał je sobie na zmianę z chlebem mówiąc babci,że nie je dziś obiadu ,że to mu wystarczy.

W końcu i ja skusiłam się na kawałek boczku.Odkroiłam możliwie jak najmniejszy kawałek i delikatnie go zjadłam-byle tylko nie zniszczyć makijażu.

I zanim się obejrzałam to w drzwiach witałam wystrojoną mamę,która przywitała się z moim ojcem(są od paru lat po rozwodzie) lubię widzieć ich razem.

Usłyszałam komplementy jak to pięknie wyglądam.Tylko babcia od poprzedniego dnia chodziła nadąsana bo dom sprzedaje i teraz to jest najważniejsze a nie mój ślub..........

Mama krzyczy,że czas się ubierać,pyta czy moja świadkowa może wejść do mojego pokoju i mnie zobaczyć....dociera do mnie,że to już a ja synka jeszcze nie przebrałam...dalej biega w krótkich spodenkach i swojej ulubionej koszulce.....

Sytuację ratuje mama-zabiera Wojtka i mówi,że go przebierze.Dom powoli się przepełnia,słyszę co rusz gości którzy wchodzą do domu i o mnie pytają.Stoje póki co sama ....patrzę w lustro i mówię kuźwa.....przecież dopiero była piąta rano !

Wchodzi mama i świadkowa-pomagają mi się ubrać,potem proszę by jeszcze mi pozwoliły pobyć samej.Znowu jestem sama w pokoju i gapię się w lustro.......obok zdjęcie mojego ukochanego dziadka.....

dziekuję mu za pogodę i błagam żeby był przy mnie do samego końca i gdybym tylko mogła pewnie już bym się zalała łzami.Wsuwam na koniec swoje kolczyki,poprawiam sobie rajstopy,naciągam podwiązkę.Już wiem,że dom jest przepełniony goścmi.Słyszę słowa swojego narzeczonego"dzień dobry,przyjechałem po swoją przyszłą żonę"

Wychodzę z pokoju ....miliard oczu patrzy się na mnie.Wszyscy wyglądają pięknie.Wojtuś ma nawet muchę !

Moja córka ubrana w koronkową,białą sukienkę z wiankiem we włosach-jak aniołek !

Ktoś mnie trąca łokciem aaa to siostra !

Jej chłopak ma minę typu woww ale się odpicowałaś !

Czyli wyglądam lepiej niż myślałam-to pewne-kosmetyczka na medal,do tego umie czesać a suknia tak dopasowana,że za plecami słyszę jak babcia mówi,że nie widać w tej sukni,że jestem taka gruba.

To jej jedyny komplement jaki słyszę na swój temat bo zaraz potem mówi do kogoś,że nie szata zdobi człowieka !

Ciekawe kuźwa co zdobi człowieka w dniu jego wesela jeśli nie suknia i cała ta otoczka.

Adrian wręcza mi bukiet róż-białych i podchądzących pod zieleń.

Jakiś duży mężczyzna mówi,żebym zdjęła folię ozdobną z bukietu...zastanawiam się kim on jest...a tak to kolega ojca Adriana-pan,który nas będzie wieżć do ślubu.

Czemu oni wszyscy się tak na mnie gapią ??

W domu są moi rodzice,partnerka ojca,siostra z chłopakiem,babcia,moje dzieci,kierowca,tata Adriana,jego chrzestna,świadkowie ze swoimi partnerami.................wchodzi kamerzysta.....orkiestra.........to się naprawdę dzieje.tu i teraz !

Kamerzysta zabiera nas do innego pokoju...ustawia nas,wymyśla pozy,scenki.....a oni dalej wszyscy się gapią...pot leci mi po dupie.

Czas na błogosławieństwo.W pokoju,w którym się obudziłam była dopiero piąta rano a ja już klęczę przed swoimi rodzicami z Adrianem.

Potem pan z orkiestry pyta mnie "to co?? gotowi ???? Idziemy?? Młoda mów kiedy będziesz gotowa"

Gotowa ja?? nie!! Nie teraz przecież ! Mamo zapakuj tą torbę do siebie ,tato weż ubranka małego do samochodu,gdzie jest butelka Wojtusia,czy ja mu już nalałam soku??

Wszyscy wyglądaja na rozbawionych,klepią mnie po ramieniu,że wszystko już spakowane i czas już jechać do kościoła.A jednak łezka się zakręciła-tyle emocji naraz.GOTOWA IDZIEMY.

zESPÓŁ PIERWSZY MY Z ADRIANEM ZA ZESPOŁEM. Sasiedzi wyszli przed swoje domy,biją brawo.Wsiadamy do samochodu i zaraz wysiadamy....sąsiady się postarały-kwiaty z ogrodu,brama piękna długa brama :)