wzruszenia,przemyślenia

Jak sobie pomyślę jak było dobrze między nami to tak bardzo tęsknię za tymi czasami.....On szczęsliwy,tulił naszego synka,bawił się z córką,kopali razem piłkę.Ze mną chodził na długie spacery,dużo się śmiał i żartował a teraz.... po śniadaniu idzie spać-zajmuje duży pokój na kilka godzin...z racji,że mamy w nim jedną wesralkę ..ja wtedy nie mam gdzie usiąść i mam do wyboru pokój córki . Po śniadaniu sprzątam-on już leży.zmywam,nastawiam obiad,wstawiam pranie a potem zabieram Wojtka i idę na spacer.Patrzę jak inni ludzie rozmawiają ze sobą,smieją się do siebie i strasznie im tego zazdroszczę...po cichu modlę się żeby pod moją nieobecność nie zrobił sobie żadnej krzywdy...

Po powrocie do domu..on dalej leży i pyta sam siebie rozdrażnionym głosem CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE..CZEMU JA TAKI JESTEM??

Na poczatku z nim rozmawiałam ..tłumaczyłam,że to przejściowe,że go kocham,że damy sobie radę...ze wszystkich naszych rozmów wyjdzie łącznie wiele godzin mojego gadania...które nic nie dało....

Zamykam się w pokoju córki bo Wojtuś idzie spać i Adrian też(znowu)

A mi znowu chce się płakać-czuję się strasznie samotna i to przed samym ślubem....nikt nie pyta jak sobie radzę ze stresem bo przecież ja pomimo braku depresji też go doświadczam.Nikt mnie nie wspiera........za to ja muszę ciągle wspierać Adriana...po całym dniu spędzonym w kuchni lub w pokoju córki...czuję się niechciana,niepotrzebna....przewijam Wojtka,chodze z nim na spacery,bawię się z nim,sprzątam,gotuję a Adrian.....jak nie leży i nie śpi to pyta się co 5 minut co się z nim dzieje-serio rzygam już tym tekstem.Nie mam pojęcia jak mogę mu pomóc-pilnuje by pamiętał o lekach,o wizytach u psychiatry i psychologa ale mam wrażenie,że NIC ale tgo NIC mu nie pomaga....

Zostałam sama sobie z dwójką dzieci.Ola ma 12 lat i większość czasu spędza ze znajomymi na placu zabaw a Wojtuś niedługo skończy 2 latka i chyba tylko dzięki niemu czuję się jeszcze komuś potrzebna....

Kiedy proszę Adriana-wyjdź na rower,albo na plac zabaw(mamy pod samym blokiem) to on mówi,że mu się nie chce............strasznie mu wspułczuję ...ale powoli jest mi też szkoda samej siebie.Nie wiem jak długo to potrwa.....czy przed ślubem albo po ślubie odzyskam swoją dawną miłość....jestem załamana i taka bezsilna :(

I nie dam go sobie zepsuć depresją Adriana.Wczoraj kupiliśmy mu koszulę,spinki,muchę i buty...trzeba jeszcze tylko pasek bo spodnie i garnitur już są.

Dziś jadę do miasta szukać sobie butów-zaraz zjem pyszne śniadanie i pragnę cieszyć się tym dniem,bez marudzenia Adriana to jest bardzo możliwe.

I tak już jest dużo lepiej.Odstawił poprzednie leki,dostał coś na depresję i przynajmniej nie śpi bez przerwy.....co najwyżej stęka"Jezu....co się ze mna dzieje..."

Żadne gadanie nie przynosi rezultatu...za parę dni idzie do nowej pracy i już się martwi co to będzie jak się spóźni a ja nie bardzo rozumiem po co zakładać od razu najgorsze.Tym bardziej,że obiecałam mu,że razem będziemy wstawać,będę mu robić śniadanie i obiad do pracy i bede pilnować czasu by się nie spóźnił ale on dalej swoje...........

Takie szukanie igły w stogu siana....Albo co tobędzie jak koszula do wesela mu się porwie albo garnitur pobrudzi....dla mnie problemy z dupy a jego widać to przerasta.Pytam sto razy czy coś go w ogóle cieszy to zapewnia,że tak.....ale jakoś tego nie okazuje....wygląda jak by szykował się na pogrzeb a nie na ślub.

Z jednej strony jest mi go szkoda....w końcu depresja nie jest kaprysem czy fochem....z drugiej strony ..ja ślub planuję raz w życiu a atmosfera przygotowań dla mnie robi się nie do zniesienia.Cholera,tez się stresuję.Nadal nie mam butów do ślubu....boje się czy starczy nam na pewno kasy...zastanawiam się czy niczego nie zabraknie gościom...........ale co to kogo?

Adrian ma depresję nie ja i to ja muszę teraz obchodzić się z nim jak z jajkiem a moje nerwy nikogo nie obchodzą..ani mój stres ani moje myśli....Wygląda to tak jak by ten ślub tyczył się tylko jego osoby a ja nie mam prawa mysleć teraz o sobie bo mi nic przecież nie jest......

Zatem dziś rzucam wszystko i jadę sama-bez niego i bez dzieci.Być może znajdę nawet czas na wypicie kawy wśród ludzi,którzy się uśmiechają,śmieją..............może uda mi się odpocząć od tej wielkiej spiny i wiecznie wykrzywionej twarzy Adriana.

KOCHAM GO....ALE TA JEGO DEPRESJA JEST TAKA MĘCZĄCA....

Na złość wszystkim dziś będę wesoła,będę nucić weselne piosenki-należy mi się to jak psu buda-jak teraz mam się nie cieszyć ...to kiedy?

Kupiłabym sobie białą,zwykłą kieckę za 200 stówy,w kwiaciarni zamówiłabym wianek na włosy a bukiet bym zrobiła z polnych kwiatów.Goścmi byli by tylko świadkowie,rodzice i nasze dzieci.

Ale niestety zachciało nam się TRADYCYJNEGO WESELA.....

Goście mają problem z określeniem się czy będą czy nie będą....mimo,że o ślubie wiedzieli z pół rocznym wyprzedzeniem to pojawił się wujek Doktor habilitowany co nagle musi iść tego danego dnia w sobotę do pracy,chrzestny mojej córki...jedzie z kolegami na Węgry,kilku kuzynów co to"nie lubią takich imprez",ciotki które uważają że są za stare,ktoś ma kontrakt i ma żal,że tak późno poinformowaliśmy o weselu(powinniśmy byli zaprosić od razu wszystkich 2 lata temu jak Adrian prosił mnie o rękę) :D

tERAZ OBRAZA MAJESTATU BO CIĘŻKO SIĘ OKREŚLIĆ KTO POTRZEBUJE DOWOZU Z KOŚCIOŁA NA SALE BO ..............PRZECIEŻ JESZCZE MAMY TYYYYLEEE CZASUUUU..............

Rzygać mi się chce tymi przygotowaniami.Na rzęsach stajemy by każdemu było dobrze ale tak się nie da.

"A czemu tylko wasi rodzice i świadkowie będą mieć opłacony nocleg"

Może dla tego,że nas nie stać................a to żaden obowiązek..tylko i wyłącznie dobra wola pary młodej!

Wcale się nie dziwię,że "procesor" Adriana się przegrzał i nabawił się stanów lękowych połączonych z początkiem depresji.

Och niech to się już skończy !!!

Serio kiedyś o depresji wiedziałam tylko z gazet. Wydawało mi się,że to nic innego jak użalanie się nad sobą.W sumie momentami nadal tak myślę ale po tym jak dziś Adrian walił głową w ścianę , uznałam że to nie są już żarty. Całe szczęście,że on nie unika leczenia i jest świadomy ,że to się leczy.Namówiłam go na wizytę w szpitalu psychiatrycznym bo jego psychiatra...zgodził się go przyjąć nie za miesiąc a za 4 dni...a dla mnie każdy,kolejny dzień z jego lękiem i stanami depresyjnymi staje się nie do zniesienia.

Dostał dziś hydroxyzynę i leki na depresję..trochę mi go szkoda bo od tej pory już nie jęczy za to chodzi zamulony,jak taka roślina....jest bo jest i nic po za tym.Mówi,że jego myśli odpoczywają ale sam wygląda na wykończonego.Za dnia wyciągam go na spacery z naszym synkiem,dbam o to by w domu miał jakieś zajęcie i podaję mu dużo warzyw ale jak wracamy to i tak...kładzie się do łóżka i leży i jak tego bym nie przerywała to by ciągle spał.

No cóż...dziś jest po pierwszej dawce silnych leków-jutro może będzie lepiej.Ważne,że jego głowa już jest spokojniejsza

Dziś rano dowiedziałam się co jest powodem depresji Adriana.

PIENIĄDZE.A raczej ich brak.Z naszych oszczędności zostało z 17 tysięcy a będziemy potrzebować z jakieś 8 tysięcy jeszcze.

A tyle razy pytałam go:czy na pewno nas stać na to wesele-za każdym razem słyszałam"tak z palcem w dupie damy sobie radę,na to akurat nas stać"

Aż mi zaschło w gardle jak usłyszałam co on do mnie mówi...przecież wpłaciliśmy dopiero same zaliczki,zadatki.....na orkiestre,sale,kamerzystę,kwiaciarnię tort....a przecież trzeba jeszcze za suknie,ubrania dla dzieci,alkohol,jakiś transport spod kościoła na salę,poprawiny,noclegi.................

Jest źle nie tylko z powodu finansów....Adrian kompletnie nie radzi sobie z emocjami...Kiedy byłam w łazience zaczął mocno walić głową w ścianę-za 3 razem zrobił to za mocno bo było tylko słychać "Ałaaa"

W międzyczasie można usłyszeć,że się rzuci z mostu albo skoczy z balkonu....nie mam już siły.A miałam propozycję pracy...to nie"bo nikt inny nie zajmie się tak dobrze domem i Wojtkiem jak ty" no to mam za swoje.Trzeba było go nie słuchać i w nic mu nie wierzyć. Zdrugiej strony jak bym wiedziała,że się przewrócę..to bym usiadła.....

Czuję się bezsilna....a on....albo przeżywa albo śpi.Je bardzo rzadko,w małych ilościach..nic go nie cieszy a ja czuję się wszystkiemu winna.Tłumaczę,że możemy odwołać albo wziąć pożyczkę bo to jedyne wyjście z tej sytuacji.Rezygnować on  nie chce bo brakuje nam niewiele ..no i wszyscy zaproszeni i tyle kasy już wpłaconej....także zostanie nam pewnie pożyczka...cóż... i nauczka..

Lekko nie będzie ale skoro znam już powod depresji Adriana...może uda nam się jej pozbyć..początki nigdy nie są łatwe.Nie potrafię zrozumieć czemu on jest tak słaby a ja opanowana w miarę możliwości-uważam,że do każdego problemu trzeba podchodzić na zimno a nie myśleć o najgorszym....

W końcu mamy siebie,jesteśmy zdrowi i mamy zdrowe dzieci-to tak wiele....